پرستاران همچون سایر اقشار ایران در سال‌های اخیر با مشکلات بیشمار اجتماعی، معیشتی و صنفی دست به گریبان بوده‌اند، اما هیچ یک از مشکلات کمرشکن این فرشتگان سپیدپوش را از رسالت اصلی خود ناامید نکرده است. 

تک تک هم‌میهنان به روشنی به یاد دارند که در اوج همه‌گیری کرونا در حالی که حکومت با سیاست‌گذاری های غیرعلمی و تبعیت از رویکردهای خرافی و ایدئولوژیک نرخ مرگ و میر ناشی از کرونا را با روندی تصاعدی افزایش می‌داد، این عزیزان کادر درمان بودند که با فدا کردن جان و سلامت خود، سعی در کاهش مرگ و میر هم‌میهنان‌مان داشتند. 

در تاریخ ۱۲ مرداد ۱۴۰۳ پس از مرگ پروانه ماندنی، پرستار ۳۲ ساله‌ای از استان فارس که گمان می‌رود به دلیل کار بیش از حد جان باخته باشد، اعتراضات پرستاران آغاز شد. تا ۶ شهریور، اعتصابات و تظاهرات در بیش از ۲۰ شهر بزرگ گزارش شده است. در همان روز، ویدیوهایی آنلاین منتشر شد که نشان می‌دهد پلیس جمهوری اسلامی در حال سرکوب اعتراضات مسالمت‌آمیز جاری است. تعداد دقیق بازداشت‌های خودسرانه هنوز مشخص نیست. پویا اسفندیاری، زهرا تمدن، فیروزه مجریان شرق و حداقل دو پرستار دیگر در اراک بازداشت شده‌اند.

خواسته‌های اصلی پرستاران:

●      دستمزد منصفانه: افزایش حقوق‌ها به حداقل ۳۰ میلیون تومان (تقریباً ۵۰۵ دلار آمریکا) به منظور تطابق با نرخ تورم و اطمینان از اینکه درآمد حداقل بالاتر از خط فقر باشد.

●      اجرای مقررات: اجرای صحیح مقررات خدمات پرستاری و حذف مسئولیت‌های غیر پرستاری.

●      ساعات اضافه‌کاری: اختیاری شدن اضافه‌کاری، محدود کردن آن به ۸۰ ساعت در ماه و افزایش قابل توجه حقوق اضافه‌کاری از مبلغ کمتر از ۲۵,۰۰۰ تومان در هر ساعت.

●      بازگشت به کار پرستاران: بازگرداندن پرستارانی که به ناحق پس از اپیدمی کووید-۱۹ اخراج شده‌اند. در ایران، به‌طور میانگین ۱۵ پرستار به ازای هر ۱۰,۰۰۰ نفر وجود دارد، در حالی که به‌طور جهانی، تراکم نیروی انسانی پرستاری  برابر با ۳۷.۷ نفر به ازای هر ۱۰,۰۰۰ نفر جمعیت بود.

 حال که مشکلات معیشتی کارد را به استخوان رسانده و عده‌ای از پرستاران را وادار به مهاجرت کرده و آنان را که بازمانده‌اند مجبور به اضافه کاری اجباری با نرخی ناچیز و شرم آور کرده است؛  حال که پرستاران چون سایر دانش‌آموختگان کشور بر سر دوراهی غم غربت یا خرد شدن در میان چرخ دنده‌های بهره‌کشی و بی‌عدالتی مانده‌اند، دادخواهی مدنی و تظاهرات مسالمت‌آمیز و اعتصابات این قشر دلسوز در دو ماه گذشته نه تنها به پاسخی در خور از جانب حکومت نیانجامیده که در مواردی حتی با سرکوب نیروهای انتظامی  و حتی دستگیری تعدادی از فعالین جامعه پرستاری همراه بوده است.  نیروی سرکوبی که خود حتما بارها به دست فرشتگان سلامت دردش درمان و زخمش التیام یافته است، حال با بی‌شرمی نابخشودنی به سرکوب و دستگیری این قشر دلسوز و شریف می‌پردازد.  طنز تلخ این است که این عدم پاسخگویی و دستگیری ها مصادف شده است با روی کار آمدن رئیس جمهوری که به سبب سابقه تحصیلی و شغلی خود قاعدتا باید بیش از پیشینیان خود با عمق مشکلات کادر درمان و خواسته‌های به حق پرستاران آشنا باشد. 

اما نیروی سرکوب و آمران مستبد آن در اوھام خود درس بزرگ تاریخ را فراموش کرده‌اند که بر طبق دیالکتیک تاریخ این بیداد را نیز تاریخ انقضایی است که بزودی فرا خواھد رسید.

همان طور که می‌دانید دیکتاتورسعی می‌کند میان اپوزیسیون داخل و خارج کشور و بین گروه‌های مختلف صنفی، اجتماعی و حقوق بشری تفرقه بیندازد. خوشبختانه خبرهای رسیده حاکی از همبستگی نیروهای صنفی داخل ایران چون بازنشستگان، کارگران و معلمان  با پرستاران و حمایت از اعتراضات و اعتصابات پرستاران است. ما نیز به نوبه‌ی خود و به عنوان نیروهای فعال اپوزیسیون خارج از کشور،‌ همبستگی خود را با اعتراضات پرستاران اعلام می‌کنیم. 

انجمن بین‌المللی پزشکان و کادر درمان ایرانی (آیفا) و سایر امضا کنندگان این بیانیه ضمن حمایت بی قید و شرط از خواسته‌های به‌حق و اعتراضات مدنی پرستاران ایران، هرگونه برخورد قهرآمیز و سرکوب مبارزات مدنی را محکوم کرده و از تمام گروه‌های صنفی، مدنی و اجتماعی می‌خواهد که فارغ از هرگونه گرایش سیاسی و قومی به حامیان این ناجیان سلامت ملحق شوند. در غیر این صورت، آسیب و اضمحلال پرستاران به عنوان یکی از ارکان سلامت جامعه، منجر به فروپاشی ساختار بهداشت و درمان خواهد شد.

[2] https://www.iranintl.com/202408259610

[3]https://data.who.int/indicators/i/B54EB15/5C8435F#:~:text=Worldwide%2C%20the%20density%20of%20nursing,10%20000%20population%20in%202022.